Love and life

Love and life both are most related in every single day. There is life where you find love. We face many types of love in life. Generally, family's,friends and relatives love are common in life. After all, we search in life special love that is called beloved one's love. In our society, Mostly people don't want to talk about this kind of love. All the time we try to hide this love till not finished marriage. Our society also doesn't accept before marriage as well.

It is very difficult to find someone's special love. Love is a special thing in life which play most important role in whole life. Life is very beautiful if you have such a good lover. Many people come and go in life but very less special. We have many option to choose special one. But when we fallen in love with those special people we forget everything. We just want to get love. It is really hard to get someone's special love. Love is a kind of feelings which touched your heart not mind. There is no any rules Or formula to get someone's love but i am sure that we have to trust and respect with each other. We have to respect each others feelings and thoughts. We have to transparent in relation. Lucky people only can deserve in his/her life sweet love.

We can select special one matching our matual aspect of life. To get someone's love we shouldn't make big permission. It could be harmfull after in relation. Love is life. Love is like air which touches in life every time in silently. Life is really beautiful with sweet love. Give love, take love.

रंगीन जिन्दगी

जिन्दगी रंगीन छ यसलाई तपाई महशुस गर्नुहोस् या नगर्नुहोस् । तर यसलाई सबैले महशुस गर्न भने सक्दैनन् । किनभने तपाईले जिन्दगीलाई कसरी लिनु भएको छ,त्यसमै भर पर्दछ । प्राय यहाँ दु:खै दु:खको जिन्दगी बाँचिरहेको छु भन्नेको कमि छैन । जसरी प्रकृतिमा विभिन्न रंग देख्न सकिन्छ त्यसै गरि हाम्रो जिवनमा पनि विभिन्न रंगहरु छ्न । सुख,दु:ख,हासो,खुशी,आँसु,पिडा,चोट,दर्द,सफलता,असफलता आदि जिवनका रंगहरु हुन । ब्यक्तिले आफ्नो जिवनलाई कसरी डोर्‍याउदै छ त्यही नै हो उसको जिन्दगी । सोचेको जस्तो नभैदिँदा जिन्दगीबाट मान्छेहरु निरास हुन्छन् र जिवनका रंग देख्दैनन ।

समय सदैब एकैनासको हुदैन । त्यसै गरि सबैको जिवन पनि एकैनासको छैन । ब्यक्ति अनुसार सबैको आआफ्नो रोजाइ हुन्छ । त्यही रोजाइले मान्छेहरु एक अर्का बिच अलग छ्न । कसैको रोजाइ रातो हुन सक्छ,कसैको सेतो । कसैलाई निलो मनपर्छ भने कसैलाई पहेलो । प्रकृतिको अनुपम सृजना हामी मानव आज अनेकौं स्वर्थको पछाडी दौडिरहदा आफ्नो धर्म नै भुलिसकेका छौ । मानवता भन्ने हराई सकेको छ । को आफ्नो को पराइ कसैको वास्ता छैन । हामीसंग असिम सामर्थ्य हुँदा हुदै पनि आज ब्यक्तिबादी भइदिदा कम्जोर बनेको छौ । प्राय हिजोआज मानवता बिनाको मानिस मात्रै भेटिन्छ्न । कुनै न कुनै किसिमक स्वर्थ राखेर सम्बन्ध राखिन्छ । यहि कारणले गर्दा बास्तबिक जिन्दगी जिउन सकिएको छैन । मानवमा हुने गुणहरु दुर्लभ भइसके । गाउँ बस्तीमा भने केहि मात्रामा अझै मानवताको आभास पाउन सकिन्छ तर शहर बजारमा त्यो पाउनै सकिन्न । सबै कुरा यहाँ बजारीकरण भइसके । दया,माया,करुणा जस्ता भावनाहरु मान्छेको मनबाट हराइ सकेको छ । यति सुन्दर संसार अनि समाजलाई कुरुप पार्ने हामी मानवरुपी दानव बनिसक्यौ ।

समाज,संसार अनि हाम्रो जिन्दगी सुन्दर बनाउने जिम्मा हाम्रै हो । हाम्रो लागी हामी आफैले गर्नुपर्दछ । जिन्दगी जिउन या जिन्दगीमा केहि गर्न एकापसमा मिलेर अघि बढे खासै गार्‍हो छैन । सिमित स्रोतहरुको उचित परिचालन गरेर सुन्दर भबिस्य निर्माण गर्न सक्छौ । एकतामा शक्ति हुन्छ भन्न्र बुझ्न जरुरी छ । सके एकाअर्कालाई सहयोग गरागर गरौ तर स्वर्थ भावले सम्बन्ध नजोडौ । यसमै छ हामी सबैको भलाई । सकारात्मक बनौ,सहयोगी बनौ । मान्छे भएर बाँचौ ।

मनको आगो

मनमा पनि आगो लाग्ने रहेछ । अदृश्य आगोले भतभती पोल्दो रहेछ । मनमा आगो लगाउन सलाई भने बाल्नु पर्दैन । अनावश्यक सोच,बिचार,कसैको चित्त दुखाईएको छ भने या कसैले चित्त दुखाएको छ भने मनमा थाहै नपाई आगो बल्ने रहेछ । हुनत यो सबैले महशुस गर्न भने नसक्ला । मनमा एक किसिमको बेचैन,उखारमौलो,छट्पटी नै मैले महशुस गरेको मनको आगो हुन । कुनैकुनै बेला त यति उकुसमुकुस हुन्छ कि मनभित्र डढेलो नै गएको छ र शरीर पुरै पसिनाले भिज्न थाल्दछ । जंगलमा लागेको आगोलाई पानीले निभाउन सकिएला तर मनमा लागेको आगो निभाउन त्यति सजिलो छैन । हावाहुरीले जंगलमा आगोलाई फैलाए जस्तै गरि मनमा पनि आगो रुपि बैचैनी,छट्पटी,आत्मगाल्नीहरुले पिरोल्ने गर्छ ।

तपाईहरुले पनि कहिलेकाही त मनमा लागेको आगोको तापलाई महशुस गर्नु भएको होला । बिक्षिप्त बनेको मन अंगार नै त हुदैन तर अंगारै भएको महशुस हुन्छ। भावनाले बनेको यो मनमा आगो लाग्न खासै समय लाग्दैन । चैत बैशाखमा सुकेको पात पतिङ्गारमा आगो लागे जसरी एकैछिनमा लाग्न सक्छ । आगो कति फैलिनेछ यो याकिन गर्न सकिन्न । कति समय सम्म आगोको ज्वालामा जल्नुपर्ने हो यसको पनि कुनै निश्चित समयवाधि हुदैन । केहिछिन,एक घण्टा,एकदिन, पुरै महिना,पुरै साल या सारा जीवन नै यसरी आगोमा जल्नु पर्ने हो था हुन्न । आगो रुपि छट्पटी,बेचैनी बिना को बाँचेको छ होला र यो संसारमा । मात्रा धेर थोर होल तर मनमा आगोको महशुस सबैले गरेकै हुन्छ । जीवन आगोको भुमरी नै हो । यो आगोबाट वचन सके राम्रो नत्र यहि आगोमा सारा जीवन जलेर खरानी हुनेछ ।

जीवनका अनेक मोडहरुमा खालखालका आगोले जलाउने गर्दछ । कहिले अलिअलि जलाउछ त कहिले पुरै । मनमा आगो निभ्न हुदैन पनि त्यहि बलेको आगोले मनलाई उर्जा दिने गर्छ । रापलाई सहने शक्ति,सामर्थ्य पैदा गराउदछ । बिस्तारै सानोतिनो आगोले पोल्दैन । पोलेको महशुस नै गराउदैन । निभ्दै बल्दै गरेको आगो नै हो जिन्दगी । त्यसैले त घरीघरी चैतमासमा थाहै नपाइ जंगलमा आगो लागे सरि मनपनि आगो लागिदिन्छ ।